Nasza wspólnota zakonna liczy 3 osoby: O. Gracjan, O. Ryszard i O. Idzi.

Zakon Braci Mniejszych w Kadynach ma charakter kontemplacyjno – czynny. Staramy się zatem te dwie rzeczywistości łączyć, a mianowicie modlitwę i pracę. Wymiar pracy obejmuje w naszej wspólnocie działania duszpasterskie i prace fizyczne. Klasztor jest usytuowany w szczególnym miejscu, z dala od głównej drogi pośrodku lasu, na uroczym wzniesieniu, zwanym „Górą Klasztorną”. Pomimo pozornej monotonii, nie narzekamy na brak zajęć. Przybywający do nas goście, uczestniczą w dniach skupienia bądź trzydniowych rekolekcjach. Ponadto obejmujemy opieką duszpasterską parafię kadyńską w ilości 600 dusz. Nasz klasztor przyciąga wiele młodych par, które pragną w tym miejscu zawrzeć sakramentalny związek małżeński. W pierwszą sobotę miesiąca, zgodnie z orędziem fatimskim, organizujemy nabożeństwa wynagradzające Niepokalanemu Sercu Maryi czyli Różaniec i Eucharystię zakończoną 15 min. medytacją nad jedną z tajemnic Różańca św. Następnie wszyscy uczestnicy zapraszani są na agapę do sali św. Franciszka. Więcej o Nabożeństwie

Dziś cały nasz zakon szuka powrotu do korzeni by ożywić franciszkański charyzmat i odtworzyć klimat pierwszych wspólnot. Chodzi przede wszystkim o przemianę ludzkiego serca, które przepełnione ogniem Ducha Św, zapłonęło by gorliwością o wzrost zakonnych cnót. Niektórym to się udaje. Są bowiem wspólnoty braci żyjące wśród ubogich. Spotyka się również wspólnoty wędrowne, które podróżują z miejsca na miejsce, głosząc ewangelię i żyjąc wyłącznie z Bożej opatrzności. Jednakże klimat klasztornego wzgórza może przywoływać atmosferę powołanych jeszcze przez św. Franciszka pustelni, tzw. romitoriów. W takich wspólnotach był jasny podział ról na matkę i synów. Brat matka troszczył się o potrzeby doczesne dla braci. Był więc kimś kto miał większy kontakt ze światem. Zaś synowie żyli w jak największym odosobnieniu. Jednak po pewnym czasie następowała zmiana ról, synowie stawali się matkami. Gdy zakon przeżywał jakieś kryzysy wewnętrzne często wówczas powracano do idei romitoriów. Styl życia braci w tych miejscach, bardzo prosty i ubogi, polegający na modlitwie, pokucie i studium oraz pracy, odradzał niekiedy duchowo całe prowincje. Na razie nie ma u nas romitorium ale są plany aby powstało. Miejsce ku temu jest idealne.

Pragniemy jednakże, aby nasz klasztor był otwarty dla każdego, kto chciałby po prostu zasmakować szczególnej ciszy, która przenika całe to wzgórze, by wyraźniej usłyszeć głos Boga. Obecnie jesteśmy w stanie przyjąć 25 osób na trzydniowe rekolekcje. Można również przyjechać na indywidualny dzień skupienia i medytacji ze Słowem Bożym. Niech zatem „Klasztorne Wzgórze” służy wszystkim, którzy otwarci są na nieustanne poszukiwanie Boga w ciszy i kontemplacji.